|
خدایا چنان کن سرانجام کار تو خوشنود باشی و ما رستگار
سخنی با بازدیدکنندگان محترم وب سایت دبیرخانه شبکه ایرانی بیمارستانهای ارتقاء دهنده سلامت
جدایی نسبی بیمارستان از جامعه از مشکلات گسترده سلامتی در جامعه است که ریشه در رشد تاریخی خدمات بهداشتی دارد. در سال 1957 میلادی کمیته کارشناسی سازمان بهداشت جهانی تاکید کرد که بیمارستان ها نمی توانند جداگانه فعالیت کنند و باید قسمتی از نظام اجتماعی و پزشکی باشند و مراقبت های بهداشتی کاملی را در اختیار جامعه قرار دهند. سال ها بعد از آن شاهد تلاشهای سازمان بهداشت جهانی، یونیسف، و سازمان های غیردولتی برای داخل کردن بیمارستان ها در ارایه خدمات اولیه و سیستم ارجاع بودیم.
بیمارستان ها باید موسسه ای انعطاف پذیر بوده و قادر به اختصاص منابع خود به تمام نیازهای بهداشتی جامعه باشد و این هماهنگی نیاز به علم و هنر مدیریت عالی بیمارستان دارد. کشورهای عضو سازمان بهداشت جهانی در سیاست های ملی خود بیان کرده اند که باید نظام مراقبت های بهداشتی خود را بر اساس مراقبت های بهداشتی اولیه از نو جهت دهی کرده و دوباره سازی کنند.
مراقبت های بهداشتی اولیه نمی توانند کارساز باشند مگر اینکه بیمارستان ها حمایت های لازم را به عمل آورند. بدون حمایت بیمارستان ها، مراقبت های بهداشتی اولیه نمی تواند از نیروی بالقوه خود استفاده کند. امروزه، گرایش به سوی این است که نقش بیمارستان به عنوان موسسه ای اساسا اجتماعی - بهداشتی دوباره تعریف شود و این بدین معنی است که بیمارستان تنها محلی مربوط به بیماری ها نبوده و مسئولیت هایی نیز در زمینه های پیشگیری و ارتقای سلامتی بر عهده دارد.
ارتقای سلامت در منشور اتاوای سازمان بهداشت جهانی (WHO) به صورت مفهومی گسترده‌تر و به عنوان «روند توانمندسازی افراد برای افزایش کنترل و بهبود سلامتی‌شان» تعریف می‌گردد.
حرکت بیمارستانهای ارتقا دهنده سلامت (HPH) سازمان بهداشت جهانی بر چهار حوزه متمرکز گردیده است: ارتقای سلامت بیماران، ارتقای سلامت کارکنان، تغییر سازمان به مکانی جهت ارتقای سلامت و ارتقای سلامت جامعه در محیط بیمارستان. این چهار حوزه در تعریف یک بیمارستان ارتقا دهنده سلامت منعکس شده است:
«یک بیمارستان ارتقا دهنده سلامت، علاوه برتامین خدمات پرستاری و پزشکی جامع و با کیفیت (به‌عنوان هویتی واحد، که اهداف ارتقای سلامت را در برگرفته است)، ساختار و فرهنگی سازمان یافته جهت ارتقای سلامت ایجاد می‌کند (از جمله در نظرگرفتن نقش‌های فعال برای بیماران و تمامی اعضای کادر درمانی) و خود را به‌عنوان یک محیط فیزیکی ارتقا دهنده سلامت معرفی نموده و به‌طور فعال با جامعه خود در حال مشارکت است»
ما امیدواریم بیمارستان های کشور عزیزمان با اتخاذ راهبرد «بیمارستان های ارتقا دهنده سلامت (HPH)» و پیوستن به این شبکه همکاری سازمان بهداشت جهانی، بیمارستان ها را از یک محل تشخیصی و درمانی صرف به مکانی برای پیشگیری از بیماری ها و ارتقادهنده سلامت برای بیماران، کارکنان، مراجعین و کلیه آحاد جامعه تبدیل نمایند.
گذر اپیدمیولوژیک بیماری ها به سمت بیماری های مزمن،گستردگی بیمارستان ها، آمار بسیار بالای مراجعین به بیمارستان ها اعم از بیماران و یا همراهان آن ها و سرمایه گذاری هنگفتی که در اقصی نقاط کشور برای احداث بیمارستان ها صرف شده است، از جمله دلایلی هستند که نهادینه کردن مفهوم پیشگیری و ارتقای سلامت بین همه پرسنل بیمارستان، توانمندسازی بیماران و تعامل با جامعه را توجیه می کند. تنها با یک تغییر نگرش و تاسیس«واحدهای پیشگیری و ارتقای سلامت» در بیمارستان ها می توان از این ظرفیت بسیار بالای بیمارستان ها با کمترین هزینه استفاده نمود و مفهوم ارتقای سلامت در بیمارستان ها را وارد فرهنگ سازمانی آن ها نمود.
این هزینه اندک که برای پیشگیری و ارتقای سلامت انجام می گیرد با توجه به شواهدی که به برخی از آن ها در این وب سایت به اختصار اشاره شده است، موجب کاهش بستری های مکرر، افزایش کیفیت زندگی بیماران و کاهش هزینه های درمانی می شود.
این نکته باید مورد توجه سیاست گزاران عرصه سلامت و سازمان های بیمه گر کشور نیز قرار گیرد تا با تغییر نگرش درمان- محور خود به سوی نگرش سلامت - محور، گامی بلند در جهت کاهش بار بیماری ها و افزایش کیفیت زندگی هم میهنان و صد البته کاهش هزینه های سرسام آور درمانی سازمان های بیمه گر بردارند.
|
