استانداردهای ارتقای سلامت
چشم اندازها
مجموع استانداردهای ایجاد شده توسط شبکه بیمارستان‌های ارتقا دهنده سلامت دو چشم انداز ملی و بین‌المللی را شامل می‌شود.
از دیدگاه ملی یک مجموعه شایع از استانداردها می‌توانند:
- چارچوبی برای اهداف و ابتکارات ارتقای سلامت و پیشگیری از بیماری‌ها تامین کنند؛
- به بیمارستان‌ها زمینه‌ای برای برنامه‌ریزی و ثبت فعالیت‌ها و جمع‌آوری شواهد و ارزیابی این فعالیت‌ها ارایه کنند؛
- به کارگیری سیستماتیک و شناسایی فعالیت‌های انجام گرفته را حمایت کنند؛
- جزیی از برنامه‌های مدیریت کیفی بیمارستان‌ها باشند و برای توسعه کیفی استفاده شوند؛
- از روندهای یادگیری داخلی در سازمان‌ها حمایت کنند؛
- زمینه‌ای برای مقایسه شبکه‌های ملی و حمایت هم‌زمان از یادگیری و تبادل تجربیات فراهم آورند؛
- نیازهای جدید در زمینه پیشگیری از بیماری‌ها و ارتقای سلامت را آشکار کنند؛
- از همکاری بین بخش‌های مراقبت سلامتی اولیه و ثانویه در پیشگیری از بیماری‌ها و ارتقای سلامت حمایت کنند؛
- نیاز به آموزش کارکنان را مورد حمایت قرار دهند.
از دیدگاه بین‌المللی این استانداردها ممکن است علاوه بر این با موارد زیر نیز مرتبط باشند:
- زمینه‌سازی برای ایجاد یک خط مشی مشترک به منظور کار در شبکه بیمارستان‌های ارتقا دهنده سلامت؛
- ایجاد زمینه برای مقایسه بین‌المللی و امکان آموزش هم‌زمان و تبادل تجربیات فراسوی مرزها؛ - حمایت از تصمیمات اساسی (توصیه‌های وین).
مفاهیم و تعاریف
ارزیابی کیفیت خدمات بیمارستانی با این فرض انجام می‌گیرد که سطح کیفی مورد نظر تثبیت شده است. این موضوع به صورت استانداردها قابل توصیف است. یک استاندارد، هدفی است که باید تحت شرایط خاص و در چارچوب زمانی تعریف شده، محقق گردد. یک استاندارد ممکن است به عنوان یک هدف کیفی ایده‌آل یا یک هدف کیفی که با شرایط موجود قابل دستیابی است بیان شود و همچنین ممکن است با اصطلاحات کمی یا کیفی بیان گردد:
- اصطلاحات کمی: استاندارد سطح کیفی آن چیزی است که از نظر کیفی خوب بوده و به آمار بیان می شود [برای مثال «هر نیاز آموزشی بیمار ارزیابی و در پرونده او ثبت می‌شود» (کمیسیون تلفیقی اعتبار بخشی بین المللی)].
– اصطلاحات کیفی: استاندارد سطح کیفیت خوب را توصیف می‌کند و اجزای تشکیل دهنده این سطح را بیان می‌کند. ممکن است به صورت توصیفی بیان شود مانند آن چه در راهنماها و دستور العمل ها آورده می شود[مانند «تیم الف که با امور جامعه کار می‌کند به ارتقای سلامت می‌پردازد و مشکلات سلامتی را در مراحل اولیه شناسایی و پیشگیری می‌کند و سلامت افرادی را که به آن‌ها خدمت رسانی می‌کند به حداکثر می‌رساند» (شورای اعتباربخشی خدمات سلامتی کانادا)].
استانداردها ممکن است به جنبه های عمومی بیماران (مربوط به تمام بیماران) بپردازند یا جنبه‌های ویژه ای از بیماری‌های خاص که به گروه‌های خاصی از بیماران مربوط می‌شود را توصیف نمایند. ممکن است استانداردها را برای کارکنان سلامتی، بیماران یا سازمان‌ها طراحی نمود.
استانداردها ممکن است اهداف مربوط به ساختار، روند و دست آوردها را توصیف نماید. « استاندارد ساختاری» نیازهای مربوط به ساختار یک سرویس ارایه شده و منابع موجود را طراحی می‌کند (مانند محیط فیزیکی، تجهیزات فنی، تعهدات کارکنان مراقبت سلامتی، امور روزمره، ساختارهای درونی و بیرونی همکاری). « استاندارد فرآیندی» به فعالیت‌های انجام شده در ارتباط با وظایف بالینی (معاینه، درمان و مراقبت) یا فرآیندهای سازمانی (مانند استفاده از راهنماهای بالینی، آموزش بیمار و غیره) اشاره دارد. « استاندارد دست آوردی» تاثیر به دست آمده در ارتباط با شرایط بیمار را توصیف می‌کند (مانند تخفیف درد، کیفیت زندگی، سطح عملکردی یا میزان بقا) یا تاثیر فعالیت سازمانی درچشم‌اندازی گسترده را بیان می‌نماید (مانند رضایت کارکنان، غیبت کارکنان، حوادث کاری و غیره).
ارزیابی دستیابی به استاندارد خاص ممکن است از طریق ممیزی داخلی و خارجی، محک‌زدن و یا ارزیابی خدمت گیرندگان در مفهوم وسیع شامل بیماران، خانواده‌هایشان، کارکنان، افرادسالم دریافت کننده خدمت و غیره صورت گیرد. ارزیابی خدمت گیرندگان از طریق مصاحبه یا پرسش‌نامه‌ها انجام می شود. استانداردها باید شامل مواردی باشد که تضمین نمایند این استانداردها اهداف بامعنی و هدف‌داری دارند. این استانداردها باید تا بیشترین حد ممکن بر پایه شواهد معتبر، قابل اطمینان و قابل تعمیم دادن بوده و قابل دسترس و بدون ابهام باشند. تمام مراحل روند توسعه، آزمایش و به‌کارگیری برنامه‌ها باید با این استانداردها مرتبط باشد.
