|
مقدمه
نظریه بیمارستان‌های ارتقا دهنده سلامت، مدلی جدید و مهم برای توسعه بیشتر بیمارستان‌های مدرن فراهم نمود تا جوابگوی نیازهای ایجاد شده توسط سیستم‌های مالی جدید، فشارهای موجود برای شفاف‌سازی و عملکرد کیفی، و نیز بارکاری بالای کارمندان باشد.
بیمارستان‌ها باید به ارتقای سلامت بیماران و کارکنان خود بپردازند تا برای مبنای مالی کار خود تضمینی داشته باشند و باعث جذب و حفظ کارکنان بهداشتی و درمانی خود گردند. تامین راهبردهای ارتقای سلامت مرتبط با جامعه باعث افزایش مزایای رقابتی یک بیمارستان می‌شود.
نظریه بیمارستان‌های ارتقادهنده سلامت از طریق پروژه‌های فردی به بیمارستان‌ها معرفی و ارایه شد و باعث افزایش آگاهی کارکنان و مدیران بیمارستان از چنین راهبردهایی گردید و محیطی جهت ارتقای سلامت در بیمارستان‌های بسیاری از کشورها فراهم آورد.
به منظور حمایت از توسعه خدمات ارتقای سلامت در بیمارستان‌ها، ادغام بهتر آن با ساختارهای سازمانی و فرهنگی یک بیمارستان ضروری است. البته این موضوع سوال مهمی در راهبردها است و به نحوه تعامل آن با مدیریت بستگی دارد. به همین دلیل، تلاش‌ها جهت معرفی نظریه ارتقای سلامت در بیمارستان‌ها باید بیشتر بر روی به‌کارگیری راهبردها تمرکز داشته باشد تا پروژه‌های فردی.
سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است که به کارگیری نظریات، ارزش‌ها و استانداردهای مراقبت سلامتی در ساختار سازمانی و فرهنگ بیمارستان، هدف اصلی شبکه بین‌المللی بیمارستان‌های ارتقا دهنده سلامت است[1]. این فصل به توصیف راهبردی جهت به‌کارگیری نظریه بیمارستان‌های ارتقادهنده سلامت از طریق ترکیب مدل انجمن اروپایی مدیریت کیفیت (EFQM) و رویکرد کارت امتیاز دهی متوازن (BSC) می‌پردازد که به صورت یک طرح آزمایشی در گروه Immanuel Diakanie مورد اجرا واقع شد.
|
